Sekarang semue orang heboh pasal 1 Malaysia. Gua agak, perspektif satu Malaysia dah lame gua nak praktikkan, mungkin boleh dikatakan semenjak gua tadika. Tapi ade beberapa kekangan yang membantutkan hajat gua untuk merealisasikan hajat gua tu.
Mase gua tadika, gua agak baik dengan budak depan rumah gua, Khativel name die. Rupe agak kacak macam Nicholas Anelka tapi die kacak lagi. Gua panggil die
Jiba. Dia ni India tapi kalau cakap melayu, sumpah xkuar slank india die. Kalau bapak die panggil die dalam bahase tamil, die balas dalam bahase melayu. Selalu bapak die jerit je. "Jibaaaaa", pastu die jawab, "yuhu....". Jawapan tersebut sudah memadai untuk ayahnye untuk pastikan beliau selamat. Kadang-kadang bapak die panggil, Jiba tak dek pon tapi gua ngan kekawan gua selambe je jawab, "yuhu..." . Kekadang kakak gua pon layan gak menyahut. Macam satu permainan sahut menyahut. Nasib baik mak gua xmain nyahut same, kalau join gak, gua ingat terbakar rumah gua jawabnye..
Mase kat tadika, gua dan beberape lelaki macho yang lain terpilih untuk pertandingan nyanyian nasyid antara tadika-tadika daerah lanchang. Gua agak gementar macam nak masuk piala dunia. walaupon mase latihan gua agak tidak berdisiplin dengan memijak2 kaki kawan sebelah gua, tapi nyanyian gua tetap kool. Walaupon cikgu gua perasan dengan sikap gua, die pon kool tapi sampai satu hari tu, die jadi tak berape nak kool. lalu die sound gua dengan nada yang sopan.
"apesal dengan kamu ni?"
gua balas dengan penuh sopan jugak
"Tak best la cikgu.. kasi la Jiba masuk nasyid sekali, baru la saye leh nyanyi dengan gembire"
Cikgu tadika gua senyum sambil geleng-gelengkan kepale die sambil diiringi gelakan dan hilai tawa budak-budak kelas gua terhadap permintaan gua tadi. Gua mase tu disuruh terus berlatih tanpa memberikan jawapan kepada permintaan murni gua tadi. walaupon hilai tawa membe2 gua masih kedengaran, gua agak sentimentel hari tu.. gua berlatih dengan muka yang penuh kecewa dan tanda tanya. Kenapa jiba tak leh masuk nasyid? sore die pon sedap ape..